کد مطلب:49776 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » قرآن

چرا در قرآن در مورد حضرت ابراهيم كمله ابيه به عمو تفسير شده است؟

كلمه «أب» در لغت عرب به معناي كسي است كه سبب به وجود آمدن چيز ديگر يا اصلاح آن شود. بنابراين هم به پدر، أب گفته مي شود و هم به كسي كه سرپرستي ديگري را بر عهده دارد، اگر چه پدر او نباشد. هم چنين به رئيس و رهبر يك جمعيت، أب گفته مي شود. چنان كه فارسي زبانان نيز چنين استعمالاتي دارند. كلمه «أبيه» در آيه {A{/Bوَ إِذْ قالَ إِبْراهِيمُ لِأَبِيهِ آزَرَ{w1-6w}{I6:74I}/}...A} و امثال آن به معناي پدر صلبي (سبب ايجاد او باشد) نيست، به دلايل زير: 1- مورخان نام پدر حضرت ابراهيم(ع) را «تارخ» يا «تارح» ذكر كرده اند. در حالي كه در اين آيات سخن از شخصي به نام «آزر» است. 2- در قرآن مواردي ذكر شده كه منظور از «أب» پدر صلبي نيست. مثل سخن يوسف(ع) {A{/Bوَ اِتَّبَعْتُ مِلَّةَ آبائِي إِبْراهِيمَ وَ إِسْحاقَ وَ يَعْقُوبَ {w1-9w}{I12:38I}/}A}، {V(يوسف، آيه 38)V}. در حالي كه پدر يوسف، يعقوب است و اسحاق پدر يعقوب و ابراهيم پدر اسحاق است نه يوسف و مثل آيه 133 سوره بقره. 3- رواياتي داريم كه در آن بيان شده است: «آزر» عمو يا پدربزرگ مادري حضرت ابراهيم بوده است. 4- از همه مهم تر اين كه اين مطلب از خود قرآن نيز به دست مي آيد. توضيح اين كه خداوند در سوره «بقره»، آيه 114 مي فرمايد: «هيچ پيغمبري و هيچ مؤمني حق ندارد براي مشركيني كه روشن شده اهل دوزخند، طلب آمرزش كند، اما طلب آمرزش ابراهيم(ع) براي آزر قبل از روشن شدن دشمني آزر بوده، اما پس از آن از او دوري و بيزاري جست». از طرف ديگر مي بينيم ابراهيم(ع) در زمان پيري پس از آن كه خداوند اسماعيل را به او مي دهد، آن حضرت او و مادرش را تنها در سرزمين بي آب و علف مكه رها مي كند و به خداوند عرضه مي دارد: {A{/Bرَبَّنَا اِغْفِرْ لِي وَ لِوالِدَيَّ وَ لِلْمُؤْمِنِينَ يَوْمَ يَقُومُ اَلْحِسابُ {w1-10w}{I14:41I}/}A}. منظور از «والدي» پدر و مادر است. اگر آزر پدر او بود، نمي بايست براي او طلب آمرزش كند. از اينجا معلوم مي شود آزر پدرش نبوده است.